Mektup (Kısa Öykü)
Yağmurlu bir gün. Ağır ağır ve dopdolu düşen yağmur damlaları. Havada kayıyorlar ve Arnavut kaldırımı yolların üstüne birer birer düşüyorlar. Uzun bir tente altında eskimiş sıralar. Onların önünde bir kürsü, üstünde mikrofon ve iki yanında hoparlör ile mektubumun okunmasını bekliyor bir başına. Tentenin biraz gerisinde, sarkmış dallarıyla çok daha uzun çam ağaçları. Yemyeşiller ve altları kozalaklarla dolu. Kozalaklar ıslak, hüzünlü, kırgın. Oğlum saatine bakıyor. 11.55, beş dakikam var, diye geçiriyor içinden. Stres, korku, çaresizlik... Ve yağmur... Çamlardan düşüp yuvarlanan kozalaklar şıpırdıyor yağmur damlalarıyla buluşunca. Şıp şıp eden yağmurun sesi oğlumu daha da geriyor, geriyor ve geriyor. Elini boğazına götürüp yakasını genişletiyor. İki yana çekiştiriyor ilikli yakasını. Derin derin nefesler alıyor. Saatine bakıyor, 11.59. Rahatlıyor bir dakika için. Bir dakikaya muhtaç. Bir dakika... Nelerini vermezdi bir dakika için. Beni bir dakika daha görebilmek, gözlerimi kapat